Jubileumboekje 75 jarig jubileum

Feestcomité

 

• J.W.H. Wolfs pastoor
• J. R. v. Laar burgemeester
• M. M. Schoenmakers
• M. Schulteis
• J. Bemer
• Bessems
• C. A. Blom kapelaan
• Boumans
• Claessens
• J. Florack
• Pater J. Jacobs
• P. Miltenburg
• A. Moonen
• J. M. Oostenbach wethouder
• J. J. Prevoo arts
• Spronck
• J. H. Spronck
• J. A. M. Th. Theunissen
• E. H. Vaessens
• H. v. d. Ven
• B. D. v. d. Ven luit kolonel b. d.
• W. H. Vliegen
• J. A. M. Weusten
• P.A. Wolfs

Het bestuur van Amicitia

 

Gaarne deel ik de vreugde van Amicitia, bij de viering van haar 75-jarig bestaansjubileum.

De handboog is een zeer oud voorwerp bij de mensen. Hij bestaat al uit de voorhistorische tijden, helaas vooral als oorlogswapen. Als student kon je totaal opgaan in de gevechten met pijl en boog, zoals Homerus dit prachtig kon beschrijven. De griekse en romeinse mythologie geeft ons de lieflijke Eros en Amor, die met pijl en boog goden en mensen raakt en hen in liefde doet ontvlammen. Ook de Bijbel spreekt op verschillende plaatsen over pijl en boog. Maar dan ook in minder gunstige zin.

Bij de beschaafde volkeren (door het vinden van gruwelijker oorlogstuig) wordt later het boogschieten als sport beoefend, op vele plaatsen zelfs een zeer populaire sport. Met een zekere trots kan ik me herinneren, dat mijn vader z.g. een verwoede en goed handboogschutter was. (lid van “les disciples de St. Hubert – Eijsden).

Ik ben blij dat deze sport ook in Cadier en Keer een veelbeoefende sport is. Wij krijgen onze Vrije weekends. Meer vrije tijd. En de handboogsport is volgens mij een prachtige vrijetijdsbesteding, waaraan niet alleen jongeren, maar ook andere groepen kunnen deelnemen, zelfs het “zwakke geslacht”.

Daarom op de allereerste plaats: Amicitia, mijn gelukwensen bij uw groot jubileum. Wij wensen u toe prettige en succesvolle feest¬dagen. En daarnaast: groei in qualiteit en quantiteit, een sportbeoefening die er zijn mag en vooral in deze jagende tijd: een sport die de mens een zekere rust en ontspanning geeft.

De boog kan niet altijd gespannen blijven.

Wolfs, pastoor.

 

Of men het handboogschieten nu onder sport of vermaak rangschikt – de meningen daarover lopen nogal uiteen – feit is, dat een (handboog-)schutterij ook heden ten dage in het gemeenschapsleven van onze Limburgse dorpen een betekenisvolle plaats inneemt. Dr.W. Roukens stelt, dat bij schutterijen naast het snel afnemen van de betekenis der militair-politiële elementen, sinds de acht¬tiende eeuw een versterking van het feest-, en vermakelijkheidselement valt waar te nemen, dat steeds, meer of minder sterk, met de (R. K.) Kerk verband heeft gehouden. In de tegenwoordige schutterijen ziet Dr. Roukens een gemeenschap van lokale en regionale krachten, die medewerken aan het in stand houden of het bereiken van een gezond plaatselijk gemeenschapsleven.

Ik ben van mening, dat de visie van Dr. Roukens juist is.

Het lijkt mij in elk geval hoogst onwaarschijnlijk, dat de beweegreden van enkele Keerder notabelen, – nu 75 jaren geleden – tot oprichting van een handboogschutterij, heeft gelegen in een algemeen gevoelde behoefte de beschikking te hebben over een pseudo-militair/politiëel apparaat. Ik denk, veeleer dat ook toen reeds het gezelligheidselement bij de schutterijen een zodanige overwegende rol speelde, dat Sebastiaan van de Ven en Sang Vliegen daarin de nodige inspiratie vonden en voldoende zekerheid putten voor het oprichten van een levensvatbare handboogschutterij. De tijd heeft hen in het gelijk gesteld. Amicitia heeft de leeftijd der sterken bereikt. Amicitia is kerngezond en draagt alles in zich – vriendschap, collegialiteit, gemeenschapszin, schutterscapaciteiten – om ook het eeuwfeest in dezelfde conditie te halen.

De waardering, die ik bij deze gelegenheid zo volgaarne namens de gemeente Cadier en Keer uitspreek, is dan ook vooral gebaseerd op de genoemde voortreffelijke eigenschappen en hoedanigheden van Amicitia.

Bestuur en leden van onze handboogschutterij u hebt de naam van uw vereniging Amicitia in de meest letterlijke zin des woords alle eer aangedaan. Dit is het grootste compliment dat ik op een feest als dit kan brengen, hetgeen ik dan ook van ganser harte doe.

Proficiat

J. R. v. Laar, Burgemeester.

 

Handboogschutterij Amicitia.                   

Het bereiken van het 75 jarig bestaan van onze handboogschutterij Amicitia is een belangrijke mijlpaal in de geschiedenis van deze vereniging. Dit jubileum vormt de aanleiding om een aantal festiviteiten te organiseren, waarvan met name een groot schuttersconcours een belangrijk onderdeel is.

Als ik in gedachten het leven van onze handboogschutterij aan mij voorbij laat gaan, dan denk ik met dankbaarheid terug aan de oprichter van onze vereniging, de Heer Sebastiaan van de Ven, z. g. alsook aan zijn zonen, die moeiteloos waren in hun streven voor het belang van onze schutters.

Ook gaan mijn gedachten terug naar alle mede-oprichters en leden die ons zijn voorgegaan en nu in vrede rusten. Uit hun nagedachtenis en voorbeeld, putten wij nu de daadkracht, die ons in staat stelt, het door hun begonnen werk voort te zetten.

Speciaal ook denk ik aan mijn mede-jubilarissen die 60, 50 en 40 jaar lid zijn en die onze vereniging thans nog mede hoog houden. Hun verenigingsgeest moge een stimulans voor ons allen zijn.

Mijn welgemeende dank gaat verder uit naar het feestcomité en alle medewerkers, voor wie geen moeite te veel is geweest, de viering van dit 75 jarig jubileum mogelijk te maken.

Tenslotte breng ik volgaarne dank aan de gehele Keerder gemeenschap, die ons steeds tot steun is geweest. Met Gods hulp en de medewerking van de hele Keerder bevolking zullen wij niet alleen trachten onze schutterscapaciteiten op hoger peil te brengen, maar vooral ook als vereniging één geheel te blijven vormen met ons dorp.

Bisscheroux, Voorzitter.

 

Jubilarissen

Job. H. Schoenmakers	60 jaar lid
P. Daemen	60 jaar lid
P. Geelen	50 jaar lid
P. Bisscheroux	45 jaar lid
N. Essers	40 jaar lid

 

 

In vogelvlucht door een rijk verleden

Op 23 april 1893 werd door Sebastiaan van de Ven, toenmalig Hoofd van de Lagere School te Cadier en Keer, tezamen met J. Vliegen, gemeentesecretaris, de handboogschutterij Amicitia opgericht.

De Heer van de Ven was afkomstig uit het Brabantse Aalst, een plaats die toen reeds een rijk schuttersverleden kende. Ook de voornaam van de oprichter wijst reeds op een boogschutterstraditie in zijn familie. Bij zijn komst in Cadier en Keer trof de Heer van de Ven een dorpsgemeenschap aan, die zich na gedane arbeid goed vermaakte met sporten als “sjrâome”, lakiepe en keigele op de drekbaan. Dit laatste speelde zich vooral af in de nabijheid van het op de hoek Rijksweg-Limburgerstraat gelegen café Sebastopol (“In café Sebastopol schenkt mende glazen boordevol’).

Al spoedig werden de eerste schietbanen in de tuin van het statige herenhuis aan de Rijksweg aangelegd. De Heer van de Ven gaf zelf het eerste onderricht in de edele kunst van het boogschieten. Weldra was de oprichting van Amicitia een feit. Het besluit daartoe werd in het tegenover gelegen café Sebastopol genomen en bezegeld met een flinke slok brandewijn, destijds de schuttersdrank bij uitstek.

‘s Zondags na de vesper trok de jeugd in toenemende getale naar de schietbanen, en in de loop der jaren groeide Amicitia uit tot een bloeiende vereniging, die weldra enkele zestallen kon laten deelnemen aan concoursen in de omliggende dorpen.

Het bijwonen van een dergelijke wedstrijd was een bijzondere belevenis. Voor niet-ingewijden ging het er vreemd aan toe. Alleen de puntentelling op zich was voor buitenstaanders vaak een onbegrijpelijke zaak. Het boogschieten kende als het ware een eigen “vakjargon”, de schutterstaal. Het blazoen bevatte evenals tegenwoordig een aantal concentrische cirkels meteen puntentelling die liep van 1 tot 6. De pijlenjongen, uit veiligheidsoverwegingen schuilgaande achter een stevig houten schot, had niet alleen tot taak de pijlen deskundig uit het blazoen te verwijderen, maar tevens de schutters de score toe te roepen. Deze glunderden bij “rosa”(5) of “boemba’ (6), alleen weggelegd voor de allerbesten. De middengroep was al tevreden met “een goeie” (3) of een “zona” (4) terwijl de beginnelingen moed trachtten te putten uit het gescoorde “zwaantje” (2) of “eentje” (1), die nog altijd beter waren dan “loemele” (klatsch).

Zoals gezegd nam Amicitia al spoedig deel aan concoursen elders. De reis werd meestal te voet, een enkele keer per boerenwagen gemaakt. In het laatste geval spande G Hornesch het paard voor de ‘camignon”,de hele schutterij erop en dan met muzikale begeleiding van “de Lange van Henske” ging men het avontuur tegemoet.

Een feit dat zeker niet onvermeld mag blijven, betreft de oprichting van een tweede handboogschutterij, die de naam “Wilhelmina’ droeg, omstreeks 1912. Het initiatief daartoe ging uit van de toenmalige burgemeester. In verband hiermede gelukte het Amicitia destijds niet om de koninklijke goedkeuring te verwerven. Overigens betekende deze tweestrijd binnen eigen dorp een stimulans, hetgeen de prestaties van de Amicitianen ten goede kwam. ‘Wilhelmina’ echter was slechts een kort leven beschoren.

De onkosten van de vereniging werden destijds volledig bestreden uit de opbrengst van de erelidskaarten en het jaarlijks terugkerende nieuwjaarsbal. De prijs van een goede boog, meestal gekocht in België, bedroeg ongeveer fl 5,00 (ter vergelijking: thans bedraagt deze prijs circa fl 450,00).

Amicitia droeg niet alleen het karakter van een sportvereniging, waarvan de leden zich bekwaamden in het boogschieten maar ver¬vulde daarnaast, zoals in die tijd gebruikelijk, vele andere funkties binnen de Keerder gemeenschap.

Zo was o.a. ten tijde van Pastoor Olivers de vereniging belast met het verzorgen van de jaarlijkse processie. Bij gebrek aan een eigen muziekkorps – eerst later is de fanfare St. Blasius opgericht – werd de Harmonie Heer Vooruit uitgenodigd om de processie muzikaal op te luisteren. Dit kostte Amicitia telkenmale fl 40,00, afgezien van de kosten verbonden aan de koffietafel in het patronaat welke aan deze vereniging, zoals een goed gastheer betaamt, werd aangeboden.

Een ander aspekt betreft de politieke aktie welke in die dagen vanuit België gevoerd werd om Limburg bij dat land te voegen. Uiteraard sloeg deze beweging nogal wat reakties los, zo ook in Cadier en Keer. De handboogschutterij nam spontaan deel aan de protestakties die her en der georganiseerd werden. Hiervoor had men speciaal een praalwagen ontworpen, die bespannen werd met paarden van H. Huntjens van het Gasthuis. Opschriften als “Limburg bij Nederland en “Aanhankelijkheid aan Koningin en Oranjehuis” werden meegevoerd. In de verre omtrek trok deze wagen belangstelling. Zo kan onze huidige pastoor zich nog herinneren hoe deze wagen, geleend in Cadier en Keer, door St. Geertruid trok.

Daarnaast is het bekend dat Amicitia in de dertiger jaren met Maria Lichtmis jaarlijks een toneelvoorstelling verzorgde die er zijn mocht. Welke oud-Keerdenaar herinnert zich bijvoorbeeld niet het toneelstuk ‘wat niet sterven kan” of ‘Neo, de martelaar van de Catacomben”, onder regie van Joh. van de Ven of “Guido de Vendëër”, geregisseerd door de later bekend geworden Jef Baarts. Bekende toneelspelers uit die oude glorietijd waren o. a. de Gebr, van de Ven, P. Geelen, T. Pirnay, B. Daemen, “Juup van Colla’ en niet te vergeten “Sjang van Henske” (in zijn meesterlijke rol van politie-agent) alsook J. Fraats en J. Bessems, wier briljante toneelspel men nog heeft kunnen bewonderen tijdens het 700-jarig bestaan van de parochie.

Gedurende haar bestaan heeft de handboogschutterij vele triomfen gevierd. Helaas is veel uit haar roemrijke verleden verloren gegaan omdat vele stukken en trofeeën tijdens de oorlog werden vernietigd of meege­nomen. Niettemin is ons toch een schat van gegevens overgeleverd.

Voor zover thans nog achterhaald kan wor­den, won bijvoorbeeld J. Geelen op een in­ternationaal schuttersfeest in Spekholzerheide op 29 juni 1907 de koningsprijs voor handboogschutterijen. Toen het comité voor T. b. c. bestrijding in 1923 in het Stadspark te Maastricht een internationaal sportfestijn organiseerde, was het Amicitia, smalend de boeren van buiten genoemd, die de over­winningsbeker en het erekruis mee naar huis namen, mede dank zij dat meesterlijke schot van “Jan Stok”.

Op een schuttersconcours in 1929 te Eijsden zorgde onze handboogschutterij voor een op­zienbarende verrassing. Terwijl de wedstrijd officieel nog niet was beëindigd – Amicitia was nog aan het schieten – bleek de score van een der deelnemende vereniging uit Bel­gië, zo hoog te zijn dat men met een gerust hart overging tot de uitreiking der prijzen. Terwijl het Belgische Volkslied gespeeld werd, ging een gejuich van de schietbanen op. Het onmogelijke was gepresteerd. Amicitia legde alsnog beslag op de eerste corpsprijs terwijl Geelen en Bisscheroux tevens de kampioensprijs voor het zestal wonnen Bier-mede was de overwinning voor Keer compleet Nog meer triomfen, bijna te veel om op te noemen, werden gevierd. Zeer zeker dienen hier nog de volgende feiten gememoreerd te worden:

1932 P. Geelen hoogste schutter van de Zuid Limburgse Handboogbond,

1935 Amjcitja’s zestal landskampioen.

1936 P. Geelen hoogste schutter van district 14 afd. A. , en N. Essers hoogste schut­ter in district 14 afd. C.

Voorts hebben P. Geelen en N. Spronck resp. 4 en 1 maal in het nationaal 14-tal de Ne­derlandse driekleur tegen België mogen ver­dedigen.

Ook in de naoorlogse jaren was Amicitia een geducht tegenstander. Haar kracht school wellicht in het feit dat zij in het bezit was van een onderaardse schietbaan in de grotten van de Keerderberg, waardoor het mogelijk was ook gedurende de wintermaanden normaal te trainen.

Overigens zijn op dit punt in de geschiedenis der schutterij vaak heel wat problemen geweest. De voorschriften werden steeds strenger. Nadat in 1934 de schietbanen werden overgeplaatst naar het terrein naast het nieuwe clublokaal Souren, werden na de oorlog nieuwe banen aangelegd op het terrein van resp. J. Nederlands, E. Keulen, en P. Geelen, terwijl het clublokaal verhuisde naar café L. Bessems.

Voorgaande terugblik is zeker niet volledig. Het is slechts een greep uit het verleden van een 75 jarige. Een verleden dat getuigt van een grote brok menselijke genoegens en voldoeningen geput uit een sportieve bezigheid. Moge de toekomst van Amicitia even glorievol zijn als haar verleden.

drs. J. Theunissen.

eujd van toen

Samen uit maar niet samen thuis

De overwinning in Elsloo, gevierd met bier, was voor de benjaminnen van toen, P. Bisscheroux en P. Geelen (“ich en der kleine”) aanleding om te deserteren. “Wegens omstandigheden”was normaal vervoer naar Keer later op de avond niet meer mogelijk. Een ongeruste schare Amicitianen wachtte de jeugdige deserteurs vol ongeduld tot diep in de nacht in het clublokaal op.

ren6 perikelen

Het adres voor een goede handboog:

Paardenstraat 30, Tongeren. Voor Amicitianen geen probleem , invoerrechten (11 cent) werden nooit betaald.

Een goede zaak

De beste drank voor een lang leven: brandewijn. De schutterij is er 75 jaar mee geworden en leeft nog.

 

Uit de annalen van Amicitia

De boeken van 1893 – 1923 zijn tijdens de oorlog teloor gegaan.

De eerste gegevens vinden wij in de notulen van de jaarvergadering van 28 april 1923. In dat jaar vierde men het 30 jarig bestaan. De Feestcommissie bestond uit de Heren J. Spronck, W. Pirnay en H. Daemen.

Aangenomen werd het voorstel, dit feest te vieren met o.a. “een gezamenlijke auto- of rijtuigtocht naar Valkenburg alwaar bezichtiging van de openluchtspelen op een zondag in juli of augustus.”

In de vergadering van 4 juli 1923 werd besloten “in verband met ons 30 jarig bestaan iets meerfeestelijks aan ons feest te geven dan gewoonlijk b. v. door het schieten met buskruit, aanbrengen van versierselen, aanbieding eerewijn enz.

Op 5 april 1924 werd de Heer Joh. van de Ven Erevoorzitter. In dezelfde vergadering deelde het bestuur mede “als dat wij verleden jaar onze feestjes niet hebben volbracht zoals naar Valkenburg gaan, met Vastenavond gezamenlijk uit te gaan, en hebben daarom besloten om de schutters eene tegemoetkoming te vergunnen. Iedere schutter heeft recht op een nieuwe pijl; en bij het aanschaffen van een nieuwe boog geeft de kas de helft reductie”.

Uit het verslag van de vergadering van 20 oktober 1928 blijkt dat het H. Hartbeeld aan de kerk werd ingewijd, waarvoor de vereniging f 10,– uittrok om bloemen te kopen.

Op donderdag 29 mei 1930 werd een bezoek gebracht aan de wereldtentoonstelling te Luik. Hiervoor werd f 100,– uitgetrokken.

Op 9 april 1932 werd voorgesteld om niet meer met de bus naar concoursen te gaan maar met de fiets. Dit was uit bezuinigingsoverwegingen. De leden die met de fiets gingen werden onderweg op kosten van de kas getrakteerd. Dit was, omdat de leden, die met trein of bus gingen, dit op kosten van de kas mochten doen.

Op 30 april 1944 werd besloten in verband met de tijdsomstandigheden niet buitendorps te gaan schieten.

Op 28 april 1945 werd gememoreerd, dat bij de bevrijding zogoed als alle verenigingstrofeeën, (lauwertakken, medailles, kruisen) door militairen werden meegenomen.

Op 27 april 1946 werd men het niet eens over het voorstel, om het in 1943 niet gevierde 50 jarig bestaan, alsnog intern te gaan vieren.

Op 4 april 1949 werd besloten een bloemenmandje te offreren aan de Z. E. Heer Pastoor in verband met zijn zilveren priesterfeest.

Op 24 april 1949 werd de Heer A.v.d.Ven gehuldigd in verband met zijn zilveren jubileum als president van de vereniging. Hem werd een kristallen vaas met inscriptie aangeboden.

Op 22 april 1950 werd een spaarkas ingesteld, waarin elk lid per week f 0, 25 moest bijdragen, zulks ingaande 1 mei 1950.

Op 14 april 1951 werd vastgesteld in verband met het verlopen van de termijn, niet opnieuw Koninklijke goedkeuring aan te vragen gezien het geringe belang daarvan (eveneens i.v.m. de kosten van fl 100,00), aldus vermelden de annalen.

Op 18 april 1953 werd besloten in verband met het 60 jarig bestaan, een weidefeest met diverse vermakelijkheden te organiseren met o.a. een openluchtbal.

In 1956 overleed de Heer A.v.d. Ven, die 32 jaren praeses van Amicitia was geweest.

In 1958 nam men aan, een concours te houden vanwege het 65 jarig bestaan.

Op 3 jan. 1959 werd besloten, wederom Koninklijke goedkeuring aan te vragen.

Op 11 april 1959 werd het keizerkruis 1958 uitgereikt aan P. Geelen, het koningkruis aan J. Nederlands.

De Heer M. v. d. Ven werd toen aangenomen als buitengewoon lid.

Op 23 april 1960 werd aan de Heer P. Geelen het keizerkruis 1959 uitgereikt.

Op 15 april 1961 werd gememoreerd, dat de Heer P. Geelen 40 jaar lid van de vereniging was. Hiervoor zou hem een cadeau worden aangeboden.

Op 21 april 1966 werd besloten, mee te doen aan de Organisatie van het 700-jarig bestaansfeest van de parochie.

Het notulenboek vermeld als laatste zin (het slot van de vergadering van 29 april 1967, punt 11)

De sluiting was geheel onverwacht in punt 10.

Mr. J. Weusten.

 

 

‘Jbe J^<7teer Sr. van de ‘Oepl ôchryt

on’      

Oprichting van Amicitia.

Pa had uit Brabant zijn geliefde handboogsport meegebracht en had in onze tuin ach­ter het schoolhuis voor zijn ontspanning een baan ingericht. Daar oefende hij en amuseer­de zich daarmee. Door de zondagse eento­nigheid van het dorpsleven, wist hij enige jonge mannen daarin te oefenen en zij kre­gen er plezier in. Zo kreeg hij een clubje bij elkaar en richtten zij in 1893 de Handboogschutterij Amicitia op. In de tuin van het dorpscafé werd een baan gemaakt en kon men zondags na de Hoogmis het troepje daar steeds vinden om te oefenen of in 2 partijen tegen elkaar te kampen. Als kleine jongens mochten wij later van Pa daar wel eens bij zijn, om de afgeschoten pijlen weer terug te brengen voor de volgende ronde. Erg se­rieus ging het er echter niet toe. Men be­schouwde het als een welkom tijdverdrijf en wat gezelligheid, meer plagerij dan serieuze sportbeoefening. De contributie was dan ook maar zeer matigen de verenigingskas maar slapjes. Pa was de voorzitter en hij had een vriend, die bestuurslid was van een handboogschutterij uit Echt, beloofd aan hun con­cours deel te zullen nemen. Dus trok op de bepaalde zondag Amicitia naar Echt. Er werd altijd geschoten door zestallen en Joh, mocht mee als pijlenjongen en voelde zich tussen die grote mannen heel gewichtig met die pijlenbus op zijn rug. Toen Amicitia op het concoursterrein haar schuttersplicht had vervuld, – waarvan de resultaten niet zo denderend waren geweest – deelde de penning­meester mee, dat hij, na deze verre en dure reis, nog net genoeg in kas had om deze zeldzame uitgaansdag één rondje te ge­ven, en stelde voor: Dan maar alles op te maken Onder gejuich werd dit voorstel met algemene stemmen aangenomen. Toen dat rondje gekomen, geconsumeerd en betaald was, zei de penningmeester: “Zo nou hoef ik ook die oude lege beurs niet mee terug te nemen’, en met een royaal gebaar gooide hij ze weg over de heg. Maar later bij de prijsuitreiking kreeg Amicitia de prijs voor het verstkomend gezelschap, zijnde de som­ma van 5 francs. Nu werd de penningmees­ter geplaagd, en onder gelach en rumoer werd met op een na algemene stemmen be­sloten, dat deze som niet mocht worden opgemaakt. “Ja, maar’ zei de penningmeester de beurs is weg”. Nu werd de penningmees­ter gehoond “Zo’n rotte penningmeester₎ we zetten je uit je functie” en onder hoonge­lach heeft de penningmeester toen de 5 fran­ken mee naar huis genomen, netjes in zijn rode zakdoek geknoopt.

Ja, een franc was toen nog 48ceriten.Neder-lands geld zag je in ons zuiden weinig. Al­les werd gerekend en betaald in centen,halve of hele francs, grossen of marken. Werk­lieden of ambtenaren, die in de stad in Ned. geld werden uitbetaald gingen na ontvangst meestal direct naar de wisselkantoren om het om te zetten in meer gangbare munt, francs of marken. Die toestand is zo geble­ven tot in 1914 de oorlog uitbrak en de grenzen naar België en Duitsland dicht gingen voor het gewone verkeer.

Inzinking en weer opleving van Amicitia.

Met de door Pa zo geliefde handboogsport ging het niet zo florissant. Amicitia had een grote inzinking tot groot verdriet van Pa. Een paar goede schutters waren vertrokken de baan was verdwenen, een paar schutters bedankten, er was geen eenheid meer. Na verloop van enige tijd richtten ‘n paar jonge mannen een nieuwe club Wilhelmina op. Later kregen deze een baan bij een nieuw café op het dorpsplein. Maar Pa kon zijn oude liefde niet vergeten. Hij maakte een baan in de weide achter ons huis (aan de Steenweg) en bleef daar met ‘n paar ge­trouwen Mathieu en Jan Schoenmakers en Juup van Colla oefenen. Pa gaf ook ons boog en pijl, zodat Jep en Joh ook schutter werden. Een zestal was toen voor ons niet sterk genoeg, maar Pa wist ‘t zo te plooien dat ook viertallen konden deelnemen.

Het ging allengs beter, met o. a. Jacques Schoenmakers en Pierre Geelen, die prima schutters werden. In deze tijd werd Amicitia weer veel sterker en haalde vele prijzen op de concoursen in de omgeving. Wilhelmina zakte af, (het ging voor hun bergafwaarts) en als Amicitia laat in de avond terugkwam zongen zij om het hardst: “Hier heb je Amicitia van Keer, die heeft de prijs alweer. In Die suksessen staken onze rivalen de ogen uit en uit pesterij werd op een nacht in onze wei ons doel – die waren meestal van stro gemaakt – in brand gestoken. Pa die aan de achterkant sliep had iets gehoord en een schijnsel van vlammen gezien en kwam opeens onze slaapkamer binnen gestormd. “Jongens ze hebben ons doel in brand gestoken. “Wij de 3 oudsten,Joh, Jep en Toni vlug wat aangeschoten en naar buiten. Van 2 kanten zochten wij de omgeving af, maar er was niets te horen of te zien. Daar wij echter wel enig idee hadden waar dat plan was uitgebroed, 1. In een zeker café, waar ons verdachte groepje veel bij elkaar kwam trokken wij met ons vieren daarheen om het hun betaald te zetten. Echter er was niets te bespeuren. Een hele tijd gewacht, want onze handen jeukten, maar alles bleef stil en donker.

Het ging weer beter, enkele leden van Wilhelmina, die nooit successen behaalden kwamen terug. In ‘t nieuwe zestal waren Joh en Jep ook dikwijls vertegenwoordigd. Toni had er niet zoveel zin in. (Ik heb later ook in het viertal of 2e zestal mee geschoten). Er was in die tijd bijna geen wedstrijd of Amicitia haalde een der eerste korpsprijzen en dikwijls tevens het rozen- of erekruis voor de beste schutter. Dat alles tot grote vreugde van Pa, die nu erg trots was op zijn Amicitia.

Er waren de laatste jaren zoveel prijzen behaald, dat men besloot een eiken hangkast te laten maken om de behaalde trofeeën op te bergen en uit te stallen. Naderhand lieten wij er 2 bijmaken. Daar wij geen apart clublokaal hadden werden deze opgehangen in onze grote kamer. Na de dood van papa, toen wij later een eigen verenigingslokaal kregen werden ze daarheen overgebracht

“Knijnspartij”.

Door de vele successen en goede verstandhouding werden in de winter grote eetpartijen bij ons thuis gehouden Konijnen gebraden met aardappelen en appelmoes alles klaar ge¬maakt met de medewerking van een oude pastoorshuishoudster, die het koken heel goed kende.

1913 Was een belangrijk jaar voor ‘t dorp, want toen kwam er elektrisch licht.

Een ander tijdverdrijf in of rond de eeuw¬wisseling was het dassenbijten, ketelmuziek maken en rond 1908 ook voetballen in Keer. Kegelen met 6 gebroeders A. v. d. Ven Allen v. d. Ven of alles v. d. vlakte. Voorzitters zijn meen ik geweest: Pa, 2e Joh, 3 Toni, 4 Ri Inde winter werd dikwijls met sukses toneel gespeeld, o. a. werd gespeeld “Le medicin maigré lui”, in het Maastrichts vertaald en Hans en Grietje met Joh en Jep. Ook Toni en Fons speelden hier altijd mee.

2aam,etyin€,

Ook via een beukenboom kan een schot de roos treffen. Jan Stok’s “klatsch” werd aldus een “bb” De witte roos is sedertdien een stokroos.

`Weddenschap

De hoogste en laagste schutter zouden een rondje geven. E. Keulen en J. Bessems, resp. de sterke en de zwakke broeder vielen in de kuil die ze voor anderen gedacht hadden. Boemba werd loemele en loemele werd boemba, aldus geschiedde.

 

Feestprogramma

Zaterdag 22 juni.

00 uur: H. Mis voor levende en overleden leden van de Handboogschutterij Amicitia in de parochiekerk te Cadier en Keer.

30 – 21. 00 uur: Gelegenheid tot felicite¬ren in clublokaal café L. Bessems, Rijksweg 27.

Zondag 23 juni.

13. 00 uur: Aanvang van het grote interna-tionaal schuttersconcours op het terrein gelegen achter ga¬rage Seegers a. d. Kerkstraat.

Zaterdag 29 juni.

15. a. 15. 00 uur: Voortzetting concours

Zondag 30 juni.

13. a. 13. 00 uur: Slot van het concours.

De schutters komen uit in de Superieure afdeling, de Ere-afdeling, afd. A, afd. B.., Afd. C. alsmede in de personele wedstrijd.

Tijdens het concours wordt o. a. een loterij ten bate van de Handboogschutterij gehouden met als hoofdprijs een exclusief 12-delig eetservies.